عزيز دلم با همه ي خستگي ها و انزجارت بهت تبريک مي گم که بالاخره اين سد رو شکستي و پيروز شدي. گر چه که مي دونم اون قدر که بايد و شايد شيريني گرفتن اين مدرک به دلت ننشسته.من خوب مي دونم مشکل از کجا آب مي خورده. وقتي کسي به خاطر شاگرد ممتازي وارد دوره ي جديدي از تحصيلات مي شه معمولا بقيه چشم ديدنشو ندارن. همين حالا هم هازبند برام کلي از کارشکني هاي اساتيد و بقيه دانشجوها برام ميگه و من مدام دهنم باز ميمونه . چون هميشه فکر مي کنم اينا ديگه چرا؟؟؟
ايشالله يه مدت که گذشت و اينهمه خستگي از تنت بيرون رفت کم کم ارزش مدرکت رو درک مي کني.
فکر کنم بهتره مدتي پيش همسر و پسرت بموني و شيريني در کنار اونها بودن رو حس کني. به حرف تمام کساني هم که مدام ممکنه سرکوفت بزنن که اگه نمي خواستي کار کني چرا اينهمه سختي به خودت و بقيه دادي اصلا توجه نکن. کم کم که خستگي هات ريخت شايد تو هم به کار فکر کردي.
به روزهاي خوب و سربلندي پسرکت فکر کن
مي بوسمت